Κατάσταση φθοράς.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει κάτι λιγότερο από ενάμιση εκατομμύριο ανέργους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πλέον χρόνια άνεργοι. Ένα μικρό ποσοστό μόνο είναι οι εποχιακά εργαζόμενοι. Σε όλη την Ευρώπη, η ανεργία, ειδικά των νέων, καλπάζει. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Αν και η χώρα μας είναι ιδιάζουσα περίπτωση, η γενική τάση σε όλο τον κόσμο φαίνεται πως είναι η ίδια. Η μείωση των διαθέσιμων θέσεων εργασίας. Πιστεύω ότι καμία “επένδυση” δεν μπορεί να το αλλάξει μακροπρόθεσμα. Επίσης πιστεύω ότι η κρίση εξαφάνισε και πολλές θέσεις εργασίας που δεν χρειάζονταν έτσι κι αλλιώς. Δεν μας λείπουν εξάλλου αγαθά. Χρήμα που μοιράζεται στον κόσμο μας λείπει.

Δεν είμαι οικονομολόγος βέβαια, αλλά όταν ακούω κάποιους “φιλελεύθερους” να λένε “οι μεγάλες επιχειρήσεις δίνουν θέσεις εργασίας”, αλλά ταυτόχρονα διαβάζω πως ο νέος τρόπος να μετράμε την απόδοσή τους ή το “σκορ” όπως το λέω εγώ, είναι η σχέση κέρδους ανά εργαζόμενο, καταλαβαίνω ότι κάτι πάει στραβά. Το ένα δεν συμβαδίζει με το άλλο. Ή  δίνουν θέσεις εργασίας, ή τις μειώνουν σε σχέση με το οικονομικό τους μέγεθος. Πιστεύω το δεύτερο από αυτά που διαβάζω.

Η παραγωγή μας, το ακαθάριστο προϊόν μας ως πλανήτης είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Δεν μοιράζεται όμως ούτε ανάλογα με την εργασία, ούτε την απόδοση, ούτε τις ανάγκες. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι έτσι φτιαγμένοι που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι εκμεταλλευόμενοι την θέση ισχύος στην οποία βρίσκονται ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν και αυτούς τους κανόνες με την οικονομική επιρροή που ασκούν πάνω στους πολιτικούς.

Ω, πιστέψτε με, προσωπικά δεν έχω σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Ούτε με ενδιαφέρει να γίνω “πλούσιος”, ούτε με ενδιαφέρει οι πλούσιοι να γίνουν φτωχοί. Αυτό που με ενδιαφέρει όμως είναι να υπάρχει δικαιοσύνη. Κοινωνική, οικονομική, πολιτική δικαιοσύνη.  Η εκμετάλλευση είναι αυτό που δεν μου αρέσει. Το κέρδος που έχει γίνει αυτοσκοπός. Η κατάσταση φθοράς στην οποία βρίσκεται ο κόσμος γίνεται αποδεκτή ως φυσική από “φιλελεύθερους” ενώ οι “αριστεροί” συνεχίζουν τα ίδια κλισέ λες και βρισκόμαστε 150 χρόνια πίσω. Λες και δεν προηγήθηκε βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση!

Βρισκόμαστε στην εποχή της πληροφορίας, αλλά αρνούμαστε να μάθουμε από αυτή. Νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Ο φιλελευθερισμός είναι συνώνυμος με τον καπιταλισμό που περιέγραφε ο Μαρξ και θεωρούσαν εχθρό οι Σοβιετικοί από την μία πλευρά, ενώ η κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη είναι “αριστερή” και “κομμουνιστική” ενώ στην καλύτερη “σοσιαλιστική” από την άλλη πλευρά!

Βρισκόμαστε στην εποχή της επιστήμης και όμως ο φανατισμός και το μίσος φουντώνει πάλι στην Ευρώπη, κατά την γνώμη μου κυρίως λόγο του φόβου της φτώχειας.

Δεν μου αρέσει να βασίζω την γνώμη μου σε προκαταλήψεις όταν δεν γνωρίζω κάτι. Διαβάζω και τις δύο απόψεις (ή και περισσότερες αν υπάρχουν) για κάθε θέμα. Ψάχνω να βρω στοιχεία και μετά εκφράζω γνώμη.

Γνώμη μου λοιπόν είναι ότι δεν θα πρέπει να βασιζόμαστε σε οικονομίες κλίμακας για τις θέσεις εργασίας. Το ανάποδο μάλιστα. Θα πρέπει να βασιζόμαστε σε μικρές τοπικές οικονομίες. Οτιδήποτε άλλο, σε συνδυασμό με την συνεχή πρόοδο της τεχνολογίας απλά θα μειώνει συνέχεια τις διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Τέλος, αν θέλουμε να έχουμε οικονομίες κλίμακας, θα πρέπει ως κοινωνία να βρούμε άλλο οικονομικό μοντέλο μερίσματος καθώς η μισθωτή εργασία πλέον δεν θα αρκεί για την επιβίωση όλων μας, όπως το Βασικό Εισόδημα, ή ο Αρνητικός Φόρος Εισοδήματος.