Εισαγωγή:

Λοιπόν, εσύ τι νομίζεις ότι είναι “πειρατεία”; Μήπως τα ρεσάλτα των σαλταδόρων της θάλασσας; Μήπως οι ληστές και οι μπουκαδόροι εμπορικών πλοίων;
Όχι, η μονοπωλιακή βιομηχανία του θεάματος λέει πως κλέφτες και πειρατές είμαστε όλοι εμείς. Όλοι εμείς που έχουμε την “πειρατεία” στην καθημερινότητα μας, κάθε φορά που χαρίζουμε ένα CD ή ένα βιβλίο σε έναν φίλο μας, κάθε φορά που αντιγράφουμε ένα αγορασμένο DVD μιας ταινίας στον υπολογιστή μας, κάθε φορά που χρησιμοποιούμε ένα στιγμιότυπο από κάποια ταινία ή εκπομπή της τηλεόρασης για να κάνουμε μια ανάρτηση στο Facebook ή αλλού και πάει λέγοντας.

Θεωρούν ότι όποιος “αντιγράφει” είναι αυτόματα και πειρατής και “χαμένος” πελάτης τους (δηλαδή “διαφυγόντα κέρδη” για τις τσέπες τους), συλλήβδην και χωρίς να διαχωρίζουν αν είναι αντίγραφα ασφαλείας, για προσωπική χρήση, για εκπαιδευτικούς λόγους ή για μεταπώληση και εμπορική χρήση.
Λειτουργούν με την εξής απλουστευμένη λογική: αν κάτι αντιγράφεται αυτόματα χάνουν μια πώληση, αυτόματα κάποιος τους “κλέβει”… άσχετα με το αν δεν “κερδίζει” κάποιος άλλος. Τους ενδιαφέρει μόνο το ότι δεν κερδίζουν αυτοί.

Και αντί να ρωτήσουν τον κόσμο, τους πελάτες τους δηλαδή, ξεφουρνίζουν πληρωμένες μελέτες με “αποδεικτικά στοιχεία” κλοπής και πειρατείας στα προϊόντα τους.
Όμως το ψέμα δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής, “ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται”.

Οι Πειρατές από την άλλη μαζί με τους ακτιβιστές και τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα πολύτιμα δικαιώματα μας και για την αλήθεια, κάνουν πραγματικές προσπάθειες έρευνας και μελέτης για την λεγόμενη “κουλτούρα της αντιγραφής”. Ρωτώντας κατευθείαν τους ίδιους τους καταναλωτές του πολιτισμού και της γνώσης, δηλαδή όλους εμάς.

Στο Πανεπιστήμιο του Κολούμπια, στο τμήμα The American Assembly, διεξήγαγαν μια πολύ καλή έρευνα πάνω σε αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν εύστοχα “Copy Culture” (Κουλτούρα Αντιγραφής). Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν σε ένα βιβλίο (στα αγγλικά) με τον τίτλο “Copy Culture in the US and Germany” (Κουλτούρα Αντιγραφής στις ΗΠΑ και στη Γερμανία) το 2013 (η Αναθεωρημένη Έκδοση 1.01). Η έκδοση είναι διαθέσιμη σε όλους και σε ηλεκτρονική μορφή προς ενημέρωση και χρήση, κάτω από μια άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 3.0 Unported License.

Ο κοινός μας πολιτισμός, η παγκόσμια κουλτούρα και η γνώση δεν μπορούν να “ανήκουν κατά αποκλειστικότητα” σε λίγους μόνο, είναι κοινό κτήμα της ανθρωπότητας, όλης της ανθρωπότητας, μηδενός εξαιρουμένου. Όταν η γνώση και ο πολιτισμός μοιράζονται, τότε πολλαπλασιάζονται, πολλαπλασιάζεται η επίδραση που έχουν στον καθένα μας προωθώντας όλη την ανθρωπότητα προς τα εμπρός.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι Πειρατές λένε:

“Sharing is Caring” (Μοιράζομαι, Νοιάζομαι)

Παρουσιάζουμε λοιπόν αυτήν την πρόσφατη έρευνα, μεταφράζοντας στα ελληνικά τις πρώτες σελίδες της, δηλ. τα στοιχεία της έκδοσης, τον πίνακα με τα περιεχόμενα, την εισαγωγή, τα συνολικά ευρήματα και τους βασικούς τομείς/ερωτήματα με τα οποία ασχολήθηκε κυρίως η έρευνα (Πρακτικές, Συμπεριφορές, Κυρώσεις, Μπλοκάρισμα/Blocking και Αγορές):

Τα Στοιχεία της Έκδοσης:

Το “Copy Culture in the US and Germany” (Κουλτούρα Αντιγραφής στις ΗΠΑ και στη Γερμανία) είναι διαθέσιμο εδώ.

Οι αναφορές σε ιστοσελίδες του διαδικτύου (URLs) ήταν ακριβείς κατά τη στιγμή της συγγραφής. Ούτε ο συγγραφέας, ούτε η The American Assembly είναι υπεύθυνοι για τις διευθύνσεις URL που μπορεί να έχουν λήξει ή να έχουν αλλάξει από την στιγμή της έκδοσης και πλέον.

Σχεδιασμός της μελέτης από Leigh Beadon, Floor64
Η φωτογραφία του εξώφυλλου είναι μια ευγενική προσφορά της wabisabi2015 στο flickr.com

Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου Δεδομένα Καταλογογράφησης Δημοσιεύσεων
1.Information society—Social aspects. 2.Intellectual Property. 3.International
(1. Κοινωνία της Πληροφορίας – Κοινωνικές πτυχές, 2. Πνευματική Ιδιοκτησία, 3.Διεθνή Θέματα)

Copyright © 2013 The American Assembly. All rights reserved.
Τυπώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
Έκδοση 1.01
Το “Copy Culture in the US and Germany” είναι υπό μια Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 3.0 Unported License άδεια. Για να δείτε ένα αντίγραφο της άδειας αυτής, επισκεφτείτε το site CC ή στείλτε μια επιστολή στο: Creative Commons, 444 Castro Street, Suite 900, Mountain View, California, 94041, USA.

ISBN 978-1481914642

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Εισαγωγή

Σχεδόν το ήμισυ των ενηλίκων στις ΗΠΑ και στη Γερμανία συμμετέχουν σε μια ευρεία, άτυπη “κουλτούρα αντιγραφής” (copy culture), που χαρακτηρίζεται από την αντιγραφή, την διανομή και το κατέβασμα μουσικής, ταινιών, τηλεοπτικών εκπομπών και άλλων ψηφιακών μέσων. Στους νεαρούς ενήλικες, ο αριθμός φτάνει έως και το 70%.

Η περισσότερη από αυτή την δραστηριότητα είναι περιστασιακή και ευκαιριακή. Πολλά από αυτά συμβαίνουν offline, στις ανταλλαγές μεταξύ φίλων. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας, ένα μεγάλο μέρος τους είναι και νόμιμο. Η κουλτούρα της αντιγραφής (copy culture) είναι διάχυτη, διότι είναι η πρώτη πρακτική επανάληψη μιας ισχυρής ιδέας: του πολιτισμού ως μια παγκόσμια βιβλιοθήκη, άφθονη και κοινή.
Είναι διάχυτη, διότι η αντιγραφή των μέσων έχει γίνει πολύ εύκολη – μια επέκταση των βασικών λειτουργιών των υπολογιστών και των δικτύων. Και είναι διάχυτη, διότι, για τους δύο αυτούς λόγους, είναι και πολύ δύσκολο να ελεγχθεί.
Ζούμε σε μια περίοδο έντονης συζήτησης για τα όρια και την αστυνόμευση της κουλτούρας της αντιγραφής. Στο περασμένο έτος υπήρξαν διαμάχες και διαμάχες για τα θέματα αυτά, από την προβληματική εφαρμογή των νόμων των “τριών χτυπημάτων” (three strikes) για τις παραβάσεις στη Γαλλία, στην άνοδο του Κόμματος Πειρατών στη Γερμανία και του Πειρατικού Κινήματος σε όλο τον κόσμο, στην επιτυχημένη και μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρία κατά του νομοσχεδίου Stop Online Piracy Act (SOPA) στις ΗΠΑ και ενάντια στην Anti-Counterfeiting Trade Agreement (ACTA) στην Ευρώπη.

Επανειλημμένα, οι προτάσεις επιβολής των πνευματικών δικαιωμάτων έχουν απλώθει σε ευρύτερες συζητήσεις για τον πολιτισμό, την καινοτομία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτή η σύγκλιση είναι αναπόφευκτη. Καθώς οι υπολογιστές και τα δίκτυα γίνονται ολοένα και μεγαλύτερο μέρος σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής, γίνονται μοχλοί για δικαιώματα, αλλά και για νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου. Ορίζουν και περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης. Ενσωματώνουν τις ανταλλαγές μεταξύ των υπηρεσιών, την ασφάλεια και της προστασία της ιδιωτικής ζωής (Ιδιωτικότητα και Απόρρητο). Το πιο βασικό, η λειτουργικότητα τους και πιο σημαντικοί, οι κανόνες που τα διέπουν. Λόγω αυτής της σύγκλισης, χρειάζεται λίγη φαντασία για να δεις το τι διακυβεύεται κάθε φορά μέσα σε προτάσεις για τον περιορισμό της αντιγραφής των αρχείων ή για εμπόδια στην πρόσβαση σε δικτυακούς τόπους. Και έτσι μετά από χρόνια σχετικής αφάνειας, αυτές οι συζητήσεις έχουν γίνει -και δικαίως- πολιτικοποιημένες.

Η μελέτη “Copy Culture in the US and Germany” είναι μια προσπάθεια να φωτιστούν τα ζητήματα αυτά μέσω μιας έρευνας των συμπεριφορών και των πρακτικών σχετικά με την αντιγραφή και το κατέβασμα (copying and downloading), την επιβολή (enforcement) και το επιχειρηματικό μοντέλο της καινοτομίας. Η μελέτη βασίζεται σε μια τηλεφωνική έρευνα (με τυχαίες κλήσεις) σε 1000 Γερμανούς και 2.303 Αμερικανούς, που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2011.

Η έρευνα επικεντρώνεται σε πέντε ευρύτερα θέματα:

• (1) Πρακτικές: Αυτό που οι άνθρωποι λένε ότι έχουν και κάνουν.
• (2) Συμπεριφορές: Αυτό που οι άνθρωποι λένε ότι θα πρέπει να είναι σε θέση να (μπορούν να) κάνουν.
• (3) Κυρώσεις: Τι σκέφτονται οι άνθρωποι σχετικά με το ποιες είναι οι κατάλληλες κυρώσεις για τις παραβάσεις.
• (4) Μπλοκάρισμα (Blocking): Για το αν οι ενδιάμεσοι, όπως οι ISPs και οι μηχανές αναζήτησης, θα πρέπει να δεσμεύουν παράνομο περιεχόμενο.
• (5) Αγορά: Αυτό που οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν (για κάτι), καθώς οι επιχειρήσεις αρχίζουν να εφαρμόζουν τις δικές τους προσεγγίσεις σε έναν φυσικό ψηφιακό πολιτισμό (native digital culture): φθηνό (cheap), κατά παραγγελία (on-demand), καθολικό (universal) και κοινό (shared).

Γιατί να συγκρίνουμε τις ΗΠΑ και την Γερμανία; Επειδή οι δύο χώρες διαδραματίζουν υπερμεγέθης ρόλους στον καθορισμό των διεθνών πολιτικών για την “πνευματική ιδιοκτησία” (Intellectual Property, IP), με τις ΗΠΑ να οδηγούν προς στην υιοθέτηση αυστηρότερων κανόνων IP και τη Γερμανία στο κέντρο της ολοένα και πιο περίπλοκης ευρωπαϊκής συζήτησης σχετικά με τις ανταλλαγές της ισχυρής προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας. Επειδή οι δύο χώρες έχουν παρόμοια κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά, αλλά πολύ διαφορετικά μέσα (media) και πολιτιστικές αγορές. Επειδή προσεγγίζουν το ζήτημα της επιβολής κυρώσεων διαφορετικά, με τη συζήτηση στις ΗΠΑ να κυριαρχείται από αντίθετες μεταξύ τους θεωρίες καινοτομίας, ενώ στην Γερμανία η συζήτηση υπογραμμίζει την ανάγκη για μια ισορροπία μεταξύ των υπηρεσιών επιβολής του νόμου και της ιδιωτικής ζωής (privacy). Τέλος, και οι δύο χώρες έχουν εκπληκτικά υπο-μελετηθεί σε βάθος -ιδίως οι ΗΠΑ, όπου η συστηματική τοπογράφηση για τα θέματα αυτά ήταν σπάνια.

Επειδή οι τεχνολογίες, οι πολιτιστικές πρακτικές και το πολιτικό τοπίο αλλάζει πολύ γρήγορα, οι σε πραγματικό χρόνο μελέτες των εξελίξεων αυτών έχουν μικρή διάρκεια ζωής. Ο ρυθμός της αλλαγής από μόνος του παρουσιάζει σοβαρές προκλήσεις για την έρευνα σε αυτό το πεδίο. Επειδή οι έρευνες είναι ακριβές, υπάρχουν λίγες μελέτες που να παρακολουθούν αξιόπιστα αυτά τα θέματα σε βάθος χρόνου (η Γερμανία έχει μια τέτοια μελέτη που διεξήχθη από την εταιρεία ερευνών αγοράς, GfK, οι ΗΠΑ δεν έχουν). Ούτε υπάρχει και πολύ σύγκριση των ευρημάτων μεταξύ των χωρών.

Η μελέτη μας αυτή, δείχνει την αξία -και τους περιορισμούς- της συγκριτικής προσέγγισης. Δεδομένα που μπορεί να είναι μέτριας σημασίας στις ΗΠΑ ή μέσα στο Γερμανικό πλαίσιο, ζωντανεύουν όταν αντιπαρατίθενται μεταξύ τους. Έχουμε, επίσης, συμπεριλάβει ευρήματα και από άλλες έρευνες, όταν πειστήκαμε ότι αυτές είναι χρήσιμες και αξιόπιστες.
Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και άλλη μια προειδοποίηση: η πλειοψηφία αυτών των ευρημάτων από τις άλλες έρευνες, προέρχεται από εμπορικά χρηματοδοτούμενες μελέτες που δεν απελευθερώνουν τα πλήρη αποτελέσματα τους ή τα δεδομένα τους. Αυτό είναι μια χρόνια αδυναμία της έρευνας σε αυτόν τον τομέα. Όπως θα δούμε, η σύγκριση ερευνών είναι μια σχετικά πρόχειρη τέχνη, στην καλύτερη περίπτωση. Αλλά είναι, επίσης, πιστεύουμε, ένα αναγκαίο βήμα για την κατανόηση της παγκόσμιας κουλτούρας της αντιγραφής και την κρίση που υπάρχει στα πνευματικά δικαιώματα.

Συνολικά ευρήματα

Κουλτούρα Αντιγραφής

Σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού στις ΗΠΑ και στη Γερμανία (46% στις ΗΠΑ, 45% στην Γερμανία) έχει αντιγράψει, μοιράσει ή “κατεβάσει δωρεάν” μουσική, ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές. Το ονομάζουμε αυτό ως “η κουλτούρα της αντιγραφής”.

Μεγάλο μέρος αυτής της δραστηριότητας είναι τυχαία και μικρής κλίμακας. Και στις δύο χώρες, μόνο το 14% των ενηλίκων έχουν αποκτήσει το μεγαλύτερο μέρος ή το σύνολο μιας ψηφιακής συλλογής με μουσική ή βίντεο, με αυτό τον τρόπο. Μόνο το 2%-3% πήρε τα περισσότερα ή όλα τα περιεχόμενα από μια μεγάλη συλλογή με αυτόν τον τρόπο (με > 1000 τραγούδια ή με > 100 ταινίες/τηλεοπτικές εκπομπές).

Η Κουλτούρα Αντιγραφής συναντιέται έντονα στη νεολαία. Μεταξύ των ενηλίκων κάτω των 30 ετών και στις δύο χώρες, περίπου το 70% έχουν αντιγράψει, μοιράσει ή έχουν κάνει λήψη μέσων (media, κυρίως ψηφιακά αρχεία) δωρεάν (το 70% στις ΗΠΑ και το 71% στην Γερμανία). Στις ΗΠΑ το 27% αυτής της ηλικιακής ομάδας απέκτησε το μεγαλύτερο μέρος ή το σύνολο των ψηφιακών τους συλλογών μουσικής/βίντεο με αυτόν τον τρόπο και το 10%, απέκτησε το μεγαλύτερο μέρος ή το σύνολο μιας μεγάλης συλλογής με αυτόν τον τρόπο. Στη Γερμανία οι αντίστοιχοι αριθμοί είναι 33% και 7%.

Και στις δύο χώρες η offline “ιδιωτική αντιγραφή” αντιγραφή για προσωπική χρήση ή ο διαμοιρασμός με την οικογένεια και τους φίλους, είναι συγκρίσιμη σε μέγεθος με την online ανταλλαγή αρχείων. Στις ΗΠΑ, η ιδιωτική αντιγραφή και η online ανταλλαγή αρχείων συνεισφέρουν περίπου ίσα μερίδια στο μέσο όρο μιας συλλογής με ψηφιακή μουσική: 22%-23% μεταξύ εκείνων κάτω των 30 ετών, ενώ στη Γερμανία, η online ανταλλαγή αρχείων συμβάλλει περισσότερο με στο μέσο μέγεθος μιας συλλογής (με ποσοστό 34% έναντι του 18% για την ιδιωτική αντιγραφή στους κάτω των 30 ετών), αλλά συμβάλει λιγότερο στα στοιχεία που υπάρχουν για το μέγεθος μιας συλλογής (17% για τη λήψη, 25% για την ιδιωτική αντιγραφή). Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι Γερμανοί αντιγράφουν περισσότερα από ότι κατεβάζουν.

Η αντιγραφή και η online ανταλλαγή αρχείων, ως επί το πλείστον συμπληρώνουν τις νόμιμες αποκτήσεις, δεν είναι ισχυρά υποκατάστατα για αυτές. Δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερης σημασίας διαφορά στις αγοραστικές συνήθειες μεταξύ εκείνων που αντιγράφουν ή διαμοιράζουν αρχεία και εκείνων που δεν το κάνουν.

Αυτοί που διαμοιράζουν αρχεία με P2P (peer to peer), ειδικότερα, είναι και μεγάλοι νόμιμοι καταναλωτές των μέσων (media). Αγοράζουν τόσα πολλά νόμιμα DVDs, CDs, και υπηρεσίες μέσων με συνδρομή, όσα και αυτοί που δεν διαμοιράζουν, χρήστες του internet, ομόλογοί τους. Στις ΗΠΑ, αυτοί αγοράζουν και περίπου κατά 30% περισσότερη ψηφιακή μουσική. Επιδεικνύουν επίσης, οριακά υψηλότερη προθυμία να πληρώσουν.

Στη Γερμανία, μεγάλο μέρος αυτής της αντιγραφής είναι νόμιμη, σύμφωνα με τις διατάξεις για την “ιδιωτική αντιγραφή” που περιέχει ο νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας εκεί, οι διατάξεις αυτές έχουν καθορίσει ένα πεδίο για την μη εμπορική προσωπική χρήση, συμπεριλαμβανομένων των αντιγράφων που δίνονται στην οικογένεια και στους φίλους. Η απαλλαγή αυτή δεν επεκτείνεται σε κατέβασμα ή σε αντίγραφα που γίνονται από “προφανώς παράνομες δημόσιες πηγές”.

Στις ΗΠΑ μικρή έως καμία τύπου ιδιωτική αντιγραφή δεν θεωρείται νόμιμη και πολλές από αυτές τις περιπτώσεις υπόκεινται και σε νομικά υψηλές ποινικές κυρώσεις -αν και σπάνια εφαρμόζονται/επιβάλλονται στην πράξη.

Οι Αγορές

Η Γερμανική αγορά ψηφιακών μέσων (digital media) είναι σημαντικά μικρότερη από την αντίστοιχη των ΗΠΑ, με χαμηλότερο ποσοστό ιδιοκτησίας συσκευής στις περισσότερες κατηγορίες και με πιο αργή εξάπλωση των νόμιμων on-demand (κατ’ απαίτηση) και streaming (μετάδοση) υπηρεσιών.

Η κατανάλωση ψηφιακή μουσικής είναι ένα καλό παράδειγμα. Αν και οι συλλογές με CDs στις δύο χώρες είναι ένα συγκρίσιμο μέγεθος, κατά μέσο όρο και ιδιαίτερα το μέσο μέγεθος των συλλογών με ψηφιακά αρχεία μουσικής είναι σημαντικά μεγαλύτερο στις ΗΠΑ. Μεταξύ εκείνων κάτω των 30, το μέσο μέγεθος μιας συλλογής είναι 1000 αρχεία στις ΗΠΑ και 300 στη Γερμανία.

Η χρήση υπηρεσιών μετάδοσης streaming είναι πολύ πιο διαδεδομένη στις ΗΠΑ. Με το δεκατρία τοις εκατό (13%) των Αμερικανών να ακούνε την περισσότερη ή και όλη τη μουσική τους μέσω υπηρεσιών streaming, και με μόνο ένα 2% των Γερμανών να κάνουν το ίδιο. Επτά τοις εκατό (7%) των Αμερικανών έχουν πληρώσει για συνδρομές σε υπηρεσίες streaming μουσικής, σε σύγκριση με το 1% των Γερμανών. Το Spotify https://en.wikipedia.org/wiki/Spotify -ο βασιλιάς των υπηρεσιών ροής στη γειτονική της Σουηδία, ξεκίνησε και στη Γερμανία μόλις τον Μάρτιο του 2012.

Αυτές οι διαφορές είναι ακόμα πιο έντονες σε σχέση με τις υπηρεσίες του βίντεο streaming. Δεκαπέντε τοις εκατό (15%) των αμερικανικών νοικοκυριών έχουν εγγραφή σε μια επί συνδρομή διαδικτυακή υπηρεσία βίντεο -κυρίως στο Netflix https://en.wikipedia.org/wiki/Netflix . Στη Γερμανία ο αντίστοιχος αριθμός είναι κάτω από το 2%.

Οι διαφορές αυτές έχουν σημασία διότι οι φθηνές, εύκολες/εύχρηστες υπηρεσίες μετάδοσης streaming, συχνά περιγράφονται ως ένα μέσο για την (εκ νέου) εμπορική εκμετάλλευση του μεγάλου ανεπίσημου τομέα της ψηφιακής μουσικής και βίντεο. Τα στοιχεία μας δείχνουν ότι, οι υπηρεσίες μετάδοσης streaming τείνουν να εκτοπίσουν μέρος από την άτυπη αντιγραφή και λήψη. Στις ΗΠΑ το 48% των ατόμων που κάνουν και τα δύο λένε ότι, έχουν αντιγράψει και κατεβάσει λιγότερο μουσική, λόγω της αύξησης των υπηρεσιών αυτών. Για τις TV/ταινίες το “Netflix effect” είναι στο 40%. Στη Γερμανία τα περιορισμένα στοιχεία μας για το streaming μουσικής τοποθετούν αυτό το ποσοστό στο 52%.

Τι είναι λογικό;

Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Γερμανία, η στάση απέναντι στην αντιγραφή και στην κοινή χρήση των αρχείων ακολουθεί μια χαλαρή διάκριση μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής αντιγραφής.

Η κοινή χρήση αρχείων μουσικής και ταινιών με την οικογένεια θεωρείται από μεγάλες πλειοψηφίες ως μια “λογική” συμπεριφορά, με την μέση υποστήριξη σε αυτήν την αποδοχή να κυμαίνεται στο 70% με 80% και στις δύο χώρες.

Η διευκόλυνση σε online ανταλλαγή αρχείων, αντίθετα, θεωρείται από μεγάλες πλειοψηφίες ως “παράλογη”. Μόνο το 15% των Αμερικανών και το 11% των Γερμανών ιδιοκτητών αρχείων μουσικής βλέπουν το ανέβασμα αρχείων σε υπηρεσίες ανταλλαγής ως “λογική”.

“Η κοινή χρήση με τους φίλους” είναι κεντρικό θέμα και στις δύο χώρες. Ανάμεσα σε αυτούς κάτω των 30 ετών, μεγάλες πλειοψηφίες βλέπουν την πρακτική αυτή ως “λογική” (Μουσική: 76% ΗΠΑ, 73% Γερμανία, Ταινίες/TV: 75% ΗΠΑ, 79% Γερμανία). Μεταξύ των πιο ηλικιωμένων ομάδων, αυτή η αποδοχή πέφτει απότομα. Μεταξύ 50 έως 64 ετών στις ΗΠΑ -η γενιά που χαράσσει κυρίως την πολιτικής εκεί- μόνο το 48% των ατόμων με αρχεία μουσικής βλέπουν τον διαμοιρασμό με τους φίλους τους να είναι “λογικός”. Μεταξύ αυτών με αρχεία ταινιών/τηλεόρασης, βλέπουν ως λογική πρακτική μόνο το 34% των ερωτηθέντων. Στη Γερμανία, μεταξύ 50-69 ετών, 37% και 45%, είναι τα αντίστοιχα ποσοστά που βλέπουν αυτές τις πρακτικές ως “λογικές”.

Κυρώσεις

Στις ΗΠΑ μόνο μια μικρή σχετικά πλειοψηφία (το 52%) προσφέρει σαφή υποστήριξη για την επιβολή κυρώσεων για την παράνομη λήψη. Ένα επιπλέον 7% εξετάζει και τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες γίνεται η λήψη.

Στη Γερμανία η υποστήριξη για τις κυρώσεις είναι στο 59%. Ένα επιπλέον 9% θα εξετάσει και τις περιστάσεις.

Στις ΗΠΑ η υποστήριξη στην επιβολή κυρώσεων είναι σημαντικά χαμηλότερη μεταξύ των νέων. Μεταξύ των Αμερικανών ηλικίας 18 έως 29 ετών, μόνο το 37% υποστηρίζει τις κυρώσεις για την παράνομη λήψη. Το 53% αντιτίθενται. Στη Γερμανία το 56%, των ατόμων 18-29 ετών, υποστηρίζουν την επιβολή κυρώσεων.

Και στις δύο χώρες, η υποστήριξη για την επιβολή κυρώσεων περιορίζεται σε προειδοποιήσεις και σε πρόστιμα. Η υποστήριξη για την λήψη δραστικότερων μέτρων, πέρα από αυτά, πέφτει απότομα. Οι κυρώσεις τύπου, περιορισμός στην ταχύτητα σύνδεσης (για τους “παραβάτες”) ή περιορισμός στην λειτουργικότητα της υπηρεσίας σύνδεσης στο internet προσελκύσει μια υποστήριξη στο 28% στις ΗΠΑ και στο 29% στη Γερμανία. Η αποσύνδεση από το διαδίκτυο προσελκύει μόνο ένα 16% υποστήριξη στις ΗΠΑ και ένα 22% στη Γερμανία.

Μεταξύ αυτού του 16% των Αμερικανών που υποστηρίζουν την αποσύνδεση, οι περισσότεροι (58%) δήλωσαν ότι θα αποσύρουν την υποστήριξή τους αν αυτού του είδους των κυρώσεων αφορούν την αποσύνδεση ολόκληρων νοικοκυριών και όχι μόνο των ατόμων (δηλ. των ατόμων που έχουν διαπράξει την “παράβαση”).

Στο ερώτημα: “Ποιος θα πρέπει να αποφανθεί για τα πρόστιμα σε μια κύρωση για παράβαση”; Το εξήντα επτά τοις εκατό (67%) των Γερμανών και το 54% των Αμερικανών δήλωσε: τα δικαστήρια και όχι οι/από ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Μπλοκάρισμα (Blocking)

Θα πρέπει οι ISPs (οι πάροχοι σύνδεσης στο διαδίκτυο), οι μηχανές αναζήτησης και άλλες διαδικτυακές υπηρεσίες είναι υπεύθυνοι για τον αποκλεισμό (blocking) της παράβασης από τους χρήστες των δικτύων τους; Αυτό ήταν το θέμα στο επίκεντρο της συζήτησης για την SOPA και σε παρόμοια μέτρα που προτείνονται και σε άλλες χώρες.

Τα αποτελέσματά μας δείχνουν μια κατάταξη των αξιών online (ordering of values online), υπάρχει δηλαδή μια ιεράρχηση προτεραιοτήτων και αξιών, στην οποία η επιβολή των πνευματικών δικαιωμάτων αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από τις πλειοψηφίες και στις δύο χώρες έως ότου αυτή έρθει σε αντίθεση με ή απέναντι από, άλλες αξίες όπως η ελευθερία της έκφρασης και η ιδιωτικότητα. Ρωτήσαμε μια σειρά από ερωτήματα για να διερευνήσουμε αυτές τις συγκρούσεις.

Στις ΗΠΑ το 61% των χρηστών του διαδικτύου υποστηρίζουν ένα “χαλαρό” προαπαιτούμενο για τις υπηρεσίες web, όπως το Facebook και το Dropbox στο “να παρακολουθούν την δραστηριότητα του χρήστη (screen user activity) και να αφαιρούν τα μη-νόμιμα (pirated) αρχεία”. Η υποστήριξη μειώνεται ελαφρά για τις πιο αυστηρότερες απαιτήσεις όπου οι ISPs και οι μηχανές αναζήτησης να μπλοκάρουν την πρόσβαση σε μη-νόμιμα (pirated) αρχεία μουσικής και βίντεο (58% για τους ISP και 53% για τις μηχανές αναζήτησης).

Η υποστήριξη πέφτει στο 40%, εάν η κυβέρνηση συμμετέχει σε όλο αυτό και στο 33% αν χρησιμοποιηθεί η λέξη “λογοκρισία” (censorship).

Κατά την δική μας άποψη, η συζήτηση SOPA επικεντρώνεται (καταλήγει) σε δύο βασικά ερωτήματα:

• Θα υποστηρίζατε το κλείδωμα (blocking) αν και κάποιο από νόμιμο περιεχόμενο επίσης μπλοκαριζόταν; Αυτή είναι μια σύγκρουση μεταξύ της επιβολής των πνευματικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης. Πενήντα επτά τοις εκατό (57%) είπε όχι.
• Θα πρέπει να παρακολουθείται η χρήση του internet, προκειμένου να αποφευχθεί η όποια παράβαση (προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων); Αυτή είναι μια σύγκρουση μεταξύ της επιβολής των πνευματικών δικαιωμάτων και της ιδιωτικής ζωής (Ιδιωτικότητα και Απόρρητο). Εξήντα-εννέα τοις εκατό (69%) είπε όχι.

Η υποστήριξη για το κλείδωμα (blocking) είναι ασθενέστερη μεταξύ των νέων -και απότομα χαμηλότερη, για το να εφαρμόζεται το μπλοκάρισμα από τις μηχανές αναζήτησης και τους ISPs: ένα 43% και ένα 39% των Αμερικανών κάτω των 30 ετών υποστηρίζουν αυτά τα μέτρα, αντίστοιχα.

Η γερμανική κοινή γνώμη είναι πολύ πιο ευνοϊκή για το κλείδωμα σε όλες σχεδόν τις παραλλαγές του. Το μπλοκάρισμα από τους ISPs και τις μηχανές αναζήτησης έλαβε ένα 73% και ένα 69% αντίστοιχα υποστήριξη. Ο αποκλεισμός από την κυβέρνηση έλαβε ένα 58% υποστήριξη. Ακόμη και η “κυβερνητική λογοκρισία” κατέγραψε ένα 52% υποστήριξη, γεγονός που πιθανώς αντανακλά και την μεγαλύτερη άνεση των Γερμανών στην αντίληψη που έχουν για τις απαγορεύσεις στην πρόληψη για τις επιβλαβείς διαδικασίες.

• Θα υποστηρίζατε το κλείδωμα (blocking) αν και κάποιο από νόμιμο περιεχόμενο επίσης μπλοκαριζόταν; Μια ισχνή πλειοψηφία του 51% των Γερμανών είπε ναι.
• Θα πρέπει να παρακολουθείται η χρήση του internet, προκειμένου να αποφευχθεί η όποια παράβαση (προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων); Εδώ, η επιβολή προσκρούει στον τοίχο με τις ανησυχίες των Γερμανών για την προστασία της ιδιωτικής ζωής (Ιδιωτικότητα και Απόρρητο). Εβδομήντα τοις εκατό (70%) είπε όχι.

Η προστασία των προσωπικών δεδομένων (privacy) είναι η πρωταρχική αξία στις συζητήσεις για την επιβολή στους Γερμανούς, παρακάμπτοντας την κατά τα άλλα ισχυρή υποστήριξη για τον αποκλεισμό (blocking) και τα μέτρα φιλτραρίσματος (filtering measures).

Η πριμοδότηση για την προστασία της ιδιωτικής ζωής είναι σαφώς ορατή στην ιντερνετική συμπεριφορά των Γερμανών: το 39% των Γερμανών χρηστών του διαδικτύου κάνουν ειδικές προσπάθειες για την κρυπτογράφηση της κυκλοφορίας τους στο διαδίκτυο. Στις ΗΠΑ μόνο το 18% το κάνει. Έντεκα τοις εκατό (11%) των Γερμανών χρησιμοποιούν εργαλεία για να κρύψουν την IP διεύθυνση τους σε απευθείας σύνδεση (τυπικά με VPNs). Στις ΗΠΑ μόνο το 4% των ερωτηθέντων κάνει κάτι αντίστοιχο.

Η χρήση των anonymizing (για διατήρηση της ανωνυμίας) υπηρεσιών είναι υψηλότερη μεταξύ των νέων και ιδιαίτερα στο πλαίσιο της file-sharing κοινότητας. Το τριάντα έξι τοις εκατό (36%) των Γερμανών P2P χρηστών χρησιμοποιούν εργαλεία για να κρύψουν τις IP διευθύνσεις τους. Στις ΗΠΑ μόνο το 16%. Λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους αριθμούς, οι υπηρεσίες αυτές είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνουν στόχος/επίκεντρο του επόμενου γύρου των αντιπαραθέσεων για την επιβολή των πνευματικών δικαιωμάτων.

Νομιμοποίηση του διαμοιρασμού των αρχείων

Οι προτάσεις για την νομιμοποίηση της κοινής χρήσης των αρχείων έχουν προταθεί από διάφορους ενδιαφερόμενους φορείς στις συζητήσεις για τα πνευματικά δικαιώματα, περιλαμβανομένων και διάφορων Ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων. [σημείωση από μτφ.: Κυρίως από τα Πειρατικά Κόμματα, αλλά και από άλλα πολιτικά κόμματα που έχουν ως επίκεντρο τον ψηφιακό κόσμο και το διαδίκτυο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολιτική ομάδα The Greens/European Free Alliance (EFA) http://www.greens-efa.eu/ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που αποτελείται από Οικολόγους και από Ανεξάρτητους Ευρωβουλευτές, όλο και περισσότερο ενσωματώνουν στην πολιτική και ιδεολογική τους ατζέντα τις προτάσεις και τις υποδείξεις των Πειρατικών Κομμάτων και των ακτιβιστών του διαδικτύου αναγνωρίζοντας την δυναμική της ψηφιακής επανάστασης και το πως αυτή έχει αρχίσει να καθορίζει πολλές και βασικές πλευρές της ζωής μας, τόσο στην πολιτική όσο και στην καθημερινότητα μας].

Εξήντα ένα τοις εκατό (60%) των Γερμανών είναι πρόθυμο να καταβάλει ένα μικρό ποσό για την ευρυζωνική αποζημίωση προς τους δημιουργούς σε αντάλλαγμα για μια νομιμοποιημένη ανταλλαγή αρχείου.

Σαράντα οκτώ τοις εκατό (40%) των Αμερικανών, θα το πράξει το ίδιο -αυτός είναι ένας εκπληκτικά μεγάλος αριθμός δεδομένης της σχετικής αφάνειας των προτάσεων αυτών στις συζητήσεις που διεξάγονται στις ΗΠΑ.

Η μέση προθυμία σε ποσά, στο να πληρώσουν ένα τέτοιο τέλος ήταν ανά μήνα $18,79 στις ΗΠΑ και €16,43 στη Γερμανία.

(Το κείμενο σε αυτήν την έρευνα συνεχίζει με την ανάλυση της Μεθοδολογίας που ακολουθήθηκε για την διεξαγωγή της).

Μέσα στην έρευνα παρουσιάζονται με εκτενή τρόπο τα ευρήματά της, με κείμενο ανάλυσης και με γραφικές παρουσιάσεις. Στο site βρήκαμε δυο συγκεντρωτικές παρουσιάσεις των ευρημάτων, μια για τις ΗΠΑ και μια για την Γερμανία. και είναι οι παρακάτω (κλικ στις εικόνες για εμφάνιση σε μεγαλύτερη ανάλυση):

Γενική ιδέα για σκάφος της NASA που “σπάει” την ταχύτητα του φωτός αναδιπλώνοντας το διάστημα.

Πριν από λίγους μήνες, ο Πρωθυπουργός της χώρας είχε πει στους νέους του κόμματός του, ότι τα όνειρά τους θα πρέπει να είναι προσγειωμένα. Προχθές, σε συζήτηση με κάποιους δήθεν φιλελεύθερους (που φυσικά δεν ήταν) άκουσα ότι η φαντασία είναι ανοησία. Μόνο η προσγειωμένη πραγματικότητα έχει νόημα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να πνίγεις  τα όνειρα των ανθρώπων. Αυτή είναι η πεμπτουσία του συντηρητισμού. Όχι κάποια γενικόλογη δεξιά ή αριστερή ή κεντρώα πολιτική πεποίθηση. Συντηρητισμός είναι να πνίγεις την φαντασία.

Το καλύτερο παράδειγμα που έχω να προσφέρω έρχεται από το χώρο της τέχνης. Η “ανόητη” φαντασία του Σταρ Τρεκ και του δημιουργού του, Τζιν Ρόντενμπερι προφήτευσε ή και ταυτόχρονα ενέπνευσε μισό αιώνα εξελίξεων μέχρι τώρα στην τεχνολογία, αλλά και στην κοινωνική συμπεριφορά. Αυτή η “ανόητη” φαντασία, προέβλεψε ή περιέγραψε από την θεωρία σε πρακτική τους χρήση τα κινητά τηλέφωνα, τους υπολογιστές με φωνητική διεπαφή, τις πολυσυσκευές, τα ολογράμματα, τους τρισδιάστατους εκτυπωτές και ένα σωρό άλλες τεχνολογικές εξελίξεις που  είτε αποτελούν τμήμα της καθημερινής μας εμπειρίας, ή βρίσκονται σε τελικά στάδια ανάπτυξης. 

Αντίστοιχα η “ανόητη” αυτή φαντασία μιλάει για έναν κόσμο που μοιράζονται όλοι τις ανακαλύψεις και τις εφευρέσεις, την πρόοδο της Ιατρικής και όλων των επιστημών, όπου η εργασία δεν είναι για επιβίωση, αλλά για βελτίωση. Αυτό το κομμάτι είναι εύκολο να το λοιδορήσουν όμως όσοι πάσχουν από ιδεοληψίες. Όσοι ζουν 100 χρόνια πίσω και στην ουσία είναι οι συντηρητικοί. Μιλάνε για τεμπέληδες, κλέφτες και διάφορα άλλα εύκολα και γραφικά.

Ας δούμε όμως που πάμε για να δούμε αν έχουμε επιλογές.

Στην επιστήμη υπάρχει ένας ορισμός που λέγεται Τεχνολογική Μοναδικότητα. Είναι το σημείο όπου οι υπολογιστές θα μπορούν να κάνουν περισσότερα από τον άνθρωπο. Η ευφυΐα τους θα είναι τόσο μεγάλη που το μέλλον θα είναι πλέον απρόβλεπτο. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες για την ανθρωπότητα. Υποτίθεται ότι όλα τα προβλήματά μας θα μπορούν να λυθούν τότε. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό, αν δεν αυτοκαταστραφούμε, η ανθρωπότητα κάποια στιγμή να δει μία τέτοια εξέλιξη. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα γίνει μέσα στην δική μας ζωή ή στα επόμενα 100 χρόνια, αλλά θα γίνει.

Αυτό όμως που ήδη συμβαίνει και θα συνεχίσει να εξαπλώνεται είναι η μείωση της ανάγκης για χειρωνακτική εργασία με την βελτίωση των αυτοματισμών και της ρομποτικής τεχνολογίας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλο και λιγότεροι άνθρωποι θα έχουν την δυνατότητα να εργάζονται σε τέτοιες απλές εργασίες και όλο και λιγότεροι θα μπορούν να αγοράζουν τα προϊόντα που παράγονται από αυτές, αν δεν αλλάξει κάτι.

Οι συντηρητικοί που έχω γνωρίσει λένε ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος να δημιουργεί τις ευκαιρίες του. Και μέχρι ένα σημείο έχουν δίκιο. Όμως, για να δημιουργηθούν ευκαιρίες χρειάζεται και υψηλό επίπεδο παιδείας και βασικά μέσα διαβίωσης,  τα οποία δεν έρχονται μόνα τους. Αν αυτά δεν παρέχονται ίσα σε όλους, αλλά πρέπει να πληρωθούν από τους γονείς, στην ουσία μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο όπου οι φτωχότεροι έχουν λιγότερες ευκαιρίες και οι πλουσιότεροι όλες τις ευκαιρίες. Οικονομικά (όταν η οικονομία θεωρείται ότι είναι μόνο χρήμα) μπορεί να είναι αποδεκτό, κοινωνικά όμως δεν είναι.  Επίσης,  η οικονομία δεν είναι μόνο χρήμα, αλλά και διαχείριση πόρων, και ένας από τους σημαντικότερους πόρους είναι το ανθρώπινο δυναμικό. Είναι οικονομία να το σπαταλάς; Ή μήπως είναι οικονομία να επενδύεις σε αυτό;

Πως επενδύουμε;

Επενδύουμε δυσκολεύοντας την πρόσβαση ανθρώπων στην παιδεία; Επενδύουμε μην επιτρέποντάς τους την συμμετοχή στην κοινωνία γιατί για τον άλφα ή τον βήτα λόγο ήταν “άτυχοι”; Τι γίνεται όταν αυτοί οι “άτυχοι” πλέον γίνουν τόσοι πολλοί που δεν θα μπορεί κανείς να επιβιώσει; Θα κλειστούν οι λίγοι τυχεροί σε σιδηρόφρακτες κοινότητες και θα αφεθούν στα χέρια… ποιών; Αυτών που μετά την βάρδιά τους πάνε ανάμεσα στους “άτυχους”;

Μήπως επενδύουμε με δύο απλούς τρόπους; 1ον, δίνοντας την δυνατότητα σε όλους να ζήσουν χωρίς να παλεύουν κάθε λεπτό για αυτό και 2ον, δίνοντας πρόσβαση στην παιδεία. Σίγουρα δεν μπορούν όλοι να μάθουν  τα πάντα και δεν έχουν όλοι την δυνατότητα να προχωρήσουν μία επιστήμη, αλλά με την παροχή ευκαιρίας θα βρεις πολύ περισσότερους που μπορούν ενώ πριν θα τους απέκλειες.

Για μένα, η κουλτούρα των Πειρατών είναι ο δρόμος για αυτή την νέα κοινωνία. Μοιραζόμαστε γνώση, θέλουμε ίσες ευκαιρίες, κοινωνική δικαιοσύνη και δεν αναλωνόμαστε σε ανόητες δεξιές ή αριστερές ιδεοληψίες. Δεν είναι εχθρός μας η επένδυση, αλλά δεν είναι και αυτοσκοπός μας το αποτέλεσμά της σε χρήμα. Δεν θέλουμε να εμποδίζεται η διασπορά της γνώσης με αστείες πατέντες, ούτε να αναλώνονται τεράστια ποσά σε γραφειοκρατία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για επένδυση στην βελτίωση της ζωής μας.

Η συνεργασία είναι πάντα καλύτερος δρόμος από τον στείρο ανταγωνισμό. Θέλουμε ευγενή άμιλλα, συναγωνισμό και όχι σκέτο ανταγωνισμό με τρόπαιο ένα τυπωμένο χαρτάκι. Είναι καιρός να προχωρήσουμε στο καινούριο. Κανένα οικονομικό σύστημα, από τον καπιταλισμό μέχρι τον κομμουνισμό δεν έχουν τέτοια προοπτική και σχεδόν κανένα πολιτικό κίνημα δεν έχει ξεφύγει από την ιδεοληψία του παρελθόντος, πλην των Πειρατών. Θέλω να μας αντιγράψουν.

Αυτές τις μέρες είχα μία ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με την TTIP με διάφορους ανώνυμους στο διαδίκτυο. Εκεί φάνηκε πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε βασικά πράγματα οι Πειρατές. Εκεί που εγώ βλέπω κουλτούρα και επιλογή, ο άλλος βλέπει χρήμα και ιδιοκτησία.  Εκεί που βλέπω ανθρώπους και ευκαιρίες μάθησης, ο άλλος βλέπει ανθρωποώρες και κέρδος.  Δεν το λέω υποτιμητικά, εξάλλου για τους ανθρώπους αυτούς δεν είναι υποτιμητικό κάτι τέτοιο. Φυσικά και θέλουν κέρδος και ιδιοκτησία. Και εδώ που τα λέμε ούτε για μένα είναι άσχημα αυτά όταν συνδυάζονται όμως με κουλτούρα και επιλογή και μάθηση και ανθρωπισμό…

Ο αποκλεισμός όμως του σκοπού της δημιουργίας κουλτούρας και γνώσης, για λόγους κέρδους και ιδιοκτησίας,  για εμάς τους πειρατές είναι μέγα σφάλμα.  Και ποιος είναι αυτός ο σκοπός; Η βελτίωση του πολιτισμού μας. Και η βελτίωσή μας ως άτομα και ως συλλογικότητα.

Κάποιοι που θα τα διαβάσουν αυτά θα δώσουν μία ταμπέλα. Από “νεοφιλελεύθερο” αν εστιάσουν στην ιδιοκτησία και στο κέρδος, “αριστερό” αν εστιάσουν στην βελτίωση ως άτομα,  μέχρι “κομμουνιστικό” αν εστιάσουν στην συλλογικότητα.  Ποσώς μας ενδιαφέρει όμως.

Για κάποιο περίεργο λόγο μάλιστα, κάποιος θεωρεί ότι οι κανόνες που θέτει η πολιτεία στα όρια του τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει μία εταιρία πρέπει να αντικατασταθεί με τα δικαστήρια! Γιατί θεωρεί ότι οι νόμοι είναι γραφειοκρατεία! Ενώ για κάποιο επίσης περίεργο λόγο τα δικαστήρια δεν είναι γραφειοκρατία! Οπότε αντί να ελέγχουμε ένα πράγμα, κάθε πολίτης θα έχει την ευθύνη να τα ελέγχει όλα και να τρέχει σε δικηγόρους, να ορίζονται δικάσιμοι για να βρει το δίκιο του επειδή κάποια εταιρία παρουσίασε ως “Φυσικό Χυμό” κάτι τελείως τεχνητό! Του διαφεύγει ότι ο νόμος ορίζει απλά τι μπορείς να βάλεις στην ταμπέλα ως φυσικό και τελείωσε.  Δεν χρειάζεται ο κάθε πολίτης μετά να κάνει την δουλειά που έκανε ένας απλός νόμος.

Το βασικό πρόβλημα με την TTIP είναι ότι τέτοιους νόμους τους θεωρεί “εμπόδια” στο ελεύθερο εμπόριο. Μάλιστα οι πολιτικοί που θέλουν να περάσει η TTIP μας λένε ότι δεν κινδυνεύουν οι νόμοι των κρατών. Όμως η εμπειρία με συμφωνίες που περιέχουν την ISDS μέσα δείχνει το αντίθετο και φυσικά η αντίδραση ανθρώπων όπως οι παραπάνω το επιβεβαιώνει ότι θα συμβεί και εδώ αν περάσει έτσι.

Η δε άποψη κάποιων για τις πατέντες συμβαδίζει πλήρως με αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε. Να επιβεβαιωθούν οι πατέντες από εργαλείο για την προστασία της καινοτομίας που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι, σε γραφειοκρατικό όπλο για καταπολέμησή της από εταιρίες που θέλουν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι.  Αντί για βελτίωση δηλαδή του υπάρχοντος πλαισίου να πάμε σε χειροτέρευση.

Για να είμαστε δίκαιοι όμως, η TTIP έχει και καλά σημεία μέσα. Η αφαίρεση των δασμών κατ’ αρχήν. Μετά η δυνατότητα για κάποιες θέσεις εργασίας και για μία μικρή αύξηση του ΑΕΠ. Αυτά όμως μόνα τους δεν δικαιολογούν την ύπαρξη της ISDS. Αντίθετα το μόνο που την δικαιολογεί είναι η επίθεση εταιριών στα δικαιώματα πολιτών με την δυνατότητα να μηνύουν κράτη για “φανταστικά κέρδη”.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει κάτι λιγότερο από ενάμιση εκατομμύριο ανέργους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πλέον χρόνια άνεργοι. Ένα μικρό ποσοστό μόνο είναι οι εποχιακά εργαζόμενοι. Σε όλη την Ευρώπη, η ανεργία, ειδικά των νέων, καλπάζει. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Αν και η χώρα μας είναι ιδιάζουσα περίπτωση, η γενική τάση σε όλο τον κόσμο φαίνεται πως είναι η ίδια. Η μείωση των διαθέσιμων θέσεων εργασίας. Πιστεύω ότι καμία “επένδυση” δεν μπορεί να το αλλάξει μακροπρόθεσμα. Επίσης πιστεύω ότι η κρίση εξαφάνισε και πολλές θέσεις εργασίας που δεν χρειάζονταν έτσι κι αλλιώς. Δεν μας λείπουν εξάλλου αγαθά. Χρήμα που μοιράζεται στον κόσμο μας λείπει.

Δεν είμαι οικονομολόγος βέβαια, αλλά όταν ακούω κάποιους “φιλελεύθερους” να λένε “οι μεγάλες επιχειρήσεις δίνουν θέσεις εργασίας”, αλλά ταυτόχρονα διαβάζω πως ο νέος τρόπος να μετράμε την απόδοσή τους ή το “σκορ” όπως το λέω εγώ, είναι η σχέση κέρδους ανά εργαζόμενο, καταλαβαίνω ότι κάτι πάει στραβά. Το ένα δεν συμβαδίζει με το άλλο. Ή  δίνουν θέσεις εργασίας, ή τις μειώνουν σε σχέση με το οικονομικό τους μέγεθος. Πιστεύω το δεύτερο από αυτά που διαβάζω.

Η παραγωγή μας, το ακαθάριστο προϊόν μας ως πλανήτης είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Δεν μοιράζεται όμως ούτε ανάλογα με την εργασία, ούτε την απόδοση, ούτε τις ανάγκες. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι έτσι φτιαγμένοι που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι εκμεταλλευόμενοι την θέση ισχύος στην οποία βρίσκονται ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν και αυτούς τους κανόνες με την οικονομική επιρροή που ασκούν πάνω στους πολιτικούς.

Ω, πιστέψτε με, προσωπικά δεν έχω σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Ούτε με ενδιαφέρει να γίνω “πλούσιος”, ούτε με ενδιαφέρει οι πλούσιοι να γίνουν φτωχοί. Αυτό που με ενδιαφέρει όμως είναι να υπάρχει δικαιοσύνη. Κοινωνική, οικονομική, πολιτική δικαιοσύνη.  Η εκμετάλλευση είναι αυτό που δεν μου αρέσει. Το κέρδος που έχει γίνει αυτοσκοπός. Η κατάσταση φθοράς στην οποία βρίσκεται ο κόσμος γίνεται αποδεκτή ως φυσική από “φιλελεύθερους” ενώ οι “αριστεροί” συνεχίζουν τα ίδια κλισέ λες και βρισκόμαστε 150 χρόνια πίσω. Λες και δεν προηγήθηκε βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση!

Βρισκόμαστε στην εποχή της πληροφορίας, αλλά αρνούμαστε να μάθουμε από αυτή. Νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Ο φιλελευθερισμός είναι συνώνυμος με τον καπιταλισμό που περιέγραφε ο Μαρξ και θεωρούσαν εχθρό οι Σοβιετικοί από την μία πλευρά, ενώ η κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη είναι “αριστερή” και “κομμουνιστική” ενώ στην καλύτερη “σοσιαλιστική” από την άλλη πλευρά!

Βρισκόμαστε στην εποχή της επιστήμης και όμως ο φανατισμός και το μίσος φουντώνει πάλι στην Ευρώπη, κατά την γνώμη μου κυρίως λόγο του φόβου της φτώχειας.

Δεν μου αρέσει να βασίζω την γνώμη μου σε προκαταλήψεις όταν δεν γνωρίζω κάτι. Διαβάζω και τις δύο απόψεις (ή και περισσότερες αν υπάρχουν) για κάθε θέμα. Ψάχνω να βρω στοιχεία και μετά εκφράζω γνώμη.

Γνώμη μου λοιπόν είναι ότι δεν θα πρέπει να βασιζόμαστε σε οικονομίες κλίμακας για τις θέσεις εργασίας. Το ανάποδο μάλιστα. Θα πρέπει να βασιζόμαστε σε μικρές τοπικές οικονομίες. Οτιδήποτε άλλο, σε συνδυασμό με την συνεχή πρόοδο της τεχνολογίας απλά θα μειώνει συνέχεια τις διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Τέλος, αν θέλουμε να έχουμε οικονομίες κλίμακας, θα πρέπει ως κοινωνία να βρούμε άλλο οικονομικό μοντέλο μερίσματος καθώς η μισθωτή εργασία πλέον δεν θα αρκεί για την επιβίωση όλων μας, όπως το Βασικό Εισόδημα, ή ο Αρνητικός Φόρος Εισοδήματος.